• ważniejsze publikacje

• spolszczenia i antologie

• wydania obcojęzyczne

• książki czytane

• recenzje

• zapowiedzi

Ja się boję, ty się boisz, ono się boi…
Każdy z nas ma swoje lęki, obawy i obsesje. W mojej książce "Mamo dasz radę!" poświęciłam im cały rozdział, bo w chwili, gdy zostajemy matkami, ciemna strona naszej wyobraźni eksploduje, kreując całkiem nowe galaktyki strachu.
Strachy i lęki ciążowe to jeden wielki koszmar i nie wierzę, że nawet wieczne optymistki nie miewają histerycznych ataków pytań retorycznych typu: czy donoszę? Czy urodzi się zdrowe? Czy nie umrę z bólu w trakcie porodu?
Kiedy się okazuje, że donosiłaś, urodziłaś, nie umarłaś i jest zdrowe, powinno być już tylko lepiej. A figa z makiem! Wszystkie strachy tego świata tylko czekają, żeby cię dopaść. I sączą w twoje obolałe ciało kolejne wątpliwości: czy będzie ssało? Czy będzie przybierać na wadze? Już w domu, u siebie, dzięki Bogu, ale znowu za rogiem czeka śmierć łóżeczkowa, kolki, niezrozumiałe ataki płaczu ("co ze mnie za matka, skoro nie wiem, dlaczego ono płacze?"), żeby nie spadło z łóżka, żeby się nie zachłysnęło… Tak nam mija kilka pierwszych lat i tadam! Przedszkole. Czy nie będzie za mną płakać, czy dzieci go polubią, czy nie będzie często chorować, co ja w pracy powiem, jak znowu zachoruje, który to już raz… Szkoła – nowy start. Nowe lęki, nowe wyzwania.
Co najgorsze, dzieci dorastają, a sieć matczynych lęków się rozrasta. Już nie dotyczy samego dziecka i jego zdrowia, ale ludzi wokół. Kidnaperzy, pedofile, wredni nauczyciele, znęcający się rówieśnicy, cały świat przeciwko naszej kruszynce!…
I jeszcze trzeba robić wszystko, żeby tych lęków nie przenosić na dziecko, ha! To dopiero jest sztuka: tak się bać, żeby dziecko, najczulszy barometr, nie zorientowało się, że się boimy. Na ogół wydaje się nam, że się to udaje, a nie udaje się prawie nigdy.
Dzieci też się boją. Boją się prawie tego samego co my. Na przykład że coś się nam stało, kiedy długo czekają na nas w świetlicy. Za kilka lat, gdy zaczną wychodzić wieczorami, to my będziemy się bać o nie. Można pokusić się o teorię, że niektóre lęki są wędrujące. Lęki wędrowniczki. Brrr, brzmi koszmarnie.
Książka Anny Onichimowskiej "Prawie się nie boję" opisuje lęki kilkuletniego Olafa-Bulbesa, jego zapracowanej mamy i nieśmiałej Hani Papierek. To są małe i duże lęki: Bulbes boi się, że mama została porwana i z tego strachu obraża się, gdy wreszcie przychodzi, mama, że się spóźni po Bulbesa i ten znowu będzie na nią obrażony, Hania boi się potwora, który mieszka w lesie obok jej domu, a sąsiedzi Hani boją się o kota, który zaginął. Proste historie, przemawiające do dziecka, przedstawiają świat z perspektywy kilku różnych bohaterów, tak dziecięcych jak i dorosłych, pokazują, jak ludzie, mali i duzi, radzą sobie ze swoimi lękami.
Z przyjemnością oglądałam ilustracje Aleksandry Woldańskiej-Płocińskiej, jakoś dawno nie widziałam jej rysunków, a lubię od czasów HYPERLINK "http://od-rana-do-wieczora.pl/2010/11/09/mrowka-na-wydaniu/" książki "Mrówka wychodzi za mąż".
Dobra książka o emocjach, pierwsza z cyklu "Bulbes i Hania Papierek".

Od rana do wieczora

 

---

książka >