• ważniejsze publikacje

• spolszczenia i antologie

• wydania obcojęzyczne

• książki czytane

• recenzje

• zapowiedzi

Pod dywanem można się schować, gdy czujemy się niezrozumiani i nie chce nam się z nikim rozmawiać. Pod dywanem można ukryć niewygodne sprawy i przedmioty, które o nich przypominają. Gdy czegoś się wstydzimy lub jakiś temat jest kłopotliwy, gdy nie chcemy czegoś zgłębić, bo obawiamy się nieprzyjemnej prawdy o sobie, szukamy właśnie takiego miejsca. Wejście "pod dywan" bywa spotkaniem z ciemniejszą i bardziej mroczną stroną siebie samego. Według Bulbesa pod dywanem mniej słychać, co się dzieje na zewnątrz, a dodatkowo okazuje się, że mieszka pod nim Ktoś…

…czy postać spod dywanu pomoże chłopcu w trudnych chwilach? "Nie chcę rozmawiać, myśli Bulbes. Chcę wleźć do jakiejś dziury, żeby mnie wcale nie było widać. Tylko gdzie taką znaleźć?" Druga książka Anny Onichimowskiej o Bulbesie i Hani Papierek zatytułowana została "Z głową pod dywanem". To niezwykle piękna historia, której tematem jest sama relacja pary bohaterów i jej dynamika. Chodzi tu o pełną głębokich uczuć przyjaźń, która poddana została ciężkiej próbie. Zorganizowane w bibliotece spotkanie z Panią Pisarką i jej pytanie o plany na przyszłość stają się pretekstem i punktem wyjścia do refleksji o potrzebie i sensie mówienia prawdy o samym sobie. Do wypowiedzenia na głos swoich marzeń – nawet, gdy jest to obarczone ryzykiem niezrozumienia i śmiechu ze strony reszty klasy, w tym najważniejszej osoby. Bulbes (naprawdę ma na imię Olaf) przyznaje przy całej klasie, że chciałby zostać kucharzem; Hania zaś ukrywa swoje marzenie o byciu astronomem. Dziewczynka, wybierając między niewyróżnianiem się w klasie a lojalnością, sprawia Bulbesowi przykrość: "Ledwie to mówi, już żałuje, ale za późno. Chłopiec spuszcza głowę i patrzy w swoje kapcie, patrzy, nie odrywa wzroku, jakby widział je po raz pierwszy".

"Z głową pod dywanem" to świetnie napisana analiza uczuć, dynamiczny świat emocji, przeżyć, wewnętrznego głosu dzieci. Opowieść o tym, co tylko pozornie wydaje się głupstwem i co niekoniecznie zdarza się tylko dzieciom. O niby oczywistej prawdzie, że nigdy nie jest za późno, by coś naprawić. Ujęta w dwóch pomagających rozwijać wrażliwość i empatię perspektywach. Czasami przykrość jest tak duża, że aby ją zadośćuczynić należałoby zjeść dżdżownicę. Czasem kłamiemy nie po to, by kogoś skrzywdzić, ale dlatego, że się wstydzimy. Nie zawsze mówimy przecież to, co naprawdę myślimy. A dodatkowo każda relacja międzyludzka ma różne fazy i etapy. Bywa, że ludzie się od siebie oddalają i spotykają na nowo, bogatsi o kolejne doświadczenia. Anna Onichimowska napisała książkę o uczuciach, które doświadczane są po raz pierwszy: samotności, odrzuceniu, poczuciu bycia zdradzonym i zostawionym samemu. Jej pełen prostoty styl sprowadzający się do krótkich zdań świetnie oddaje sposób myślenia i mówienia dzieci. Adekwatne do niego ilustracje Oli Woldańskiej-Płocińskiej są wyraziste, skupione na postaciach (często pokazywanych z profilu) oraz ich mimice. Wokół bohaterów umieszczone są rekwizyty i skojarzenia nawiązujące do treści. Do podkreślenia tego, co ważne, zaangażowana została nawet czcionka – zróżnicowana, wydobywająca istotne słowa.

Joanna Maj-Kirsz

www.juniorowo.pl

 

---

książka >